No Means apart from Bhakti for Purifying the Consciousness

According to the Bhagavata, for the purpose of purifying the consciousness, there is no means apart from devotion (bhakti):

p. 148

অল্প হাস্য কৰিয়া বোলন্ত ভগৱান .

শুনা প্ৰত্যুত্তৰ মাৱ হুয়া সাৱধান ..

যি যোগ কহিছো পূৰ্ব্বে ঋষি সমস্তত .

তাক আজি তযু আগে কৰিবো বেকত .. ১২৮৫ ..

সি যোগ অধীন চিত্ত সংযমৰ জ্ঞান .

চিত্তেসে জীৱৰ বন্ধ মোক্ষৰ নিদান ..

বিষয় আসক্ত ভৈলে আতি বদ্ধ হই .

মন শুদ্ধ হেতু ভক্তি বিনে আন নাই .. ১২৮৬ ..

ভক্তিসে কল্যাণ পথ কহিলো বুজাই .

ঈশ্বৰত চিত্ত দিলে মুকুত হোৱয় ..

মন শুদ্ধি আদি কৰি যতেক আছয় .

স‍ত্‍সঙ্গ সৱাৰে মূল জানিবা নিশ্চয় .. ১২৮৭ ..

জীৱৰ দুৰ্ভেদ্য পাশ সঙ্গক কহয় .

কিন্তু দুৰ্জ্জনৰ সঙ্গ এৰিবে লাগয় ..

সেই সঙ্গ নিতে যদি কৰয় সাধুত .

মোক্ষৰ দুৱাৰ তেৱে হোৱয় মুকুত .. ১২৮৮

[...]

আৰো মোৰ অখণ্ডিত বীৰ্য্য প্ৰকাশক .

কৰ্ণৰ মনৰ সদা আনন্দকাৰক .. ১২৯১ ..

হেন কথা উপজয় সাধুৰ সঙ্গত .

তাক যাৰা সাৱধানে শুনয় সতত ..

অল্পকালে ঈশ্বৰত তাৰাৰ নিশ্চয় .

শ্ৰদ্ধা ৰতি ভক্তি অনুক্ৰমে উপজয় .. ১২৯২ ..

ভক্তি ভৈলে পুৰুষৰ বৈৰাগ্য জন্ময় .

তেৱে এহি দেহে জীৱে মুকুতি পাৱয় ..

The Lord (in the form of Kapila) laughed a wee bit and said:
‘O my mother! Listen carefully to this answer of mine.
The path (yoga) which, formerly, I told to the sages,
that one I will reveal before you today. 1285

Subordinate to that path is the knowledge of (methods of) mind-control (citta saṃyama).
It is the only the mind-organ (citta) that is the primary-cause of the spiritual personality’s bondage and liberation.
When one becomes excessively attached (through the mind-organ) to the pleasure of the sense-objects (viṣaẏa), one then becomes extremely trapped.
For the purpose of purifying the consciousness, there is no means apart from pure devotion (bhakti). 1286

Bhakti alone is the (best) path of welfare, this I have told you, explaining.
When one directs one’s consciousness (citta) to the lord [withdrawing oneself from the mind-organ], one obtains liberation.
All those (means of directing one’s consciousness to the lord) beginning with mind-purification that exist,
know it for certain that associating with pure devotees (sa-t-saṅga) is the root of them all. 1287

Although union with others is said to be a snare for the soul, most difficult to break—
and (surely) one must part ways with the vile—yet if one cultivates that association (saṅga) regularly with the pure devotees (sādhu),
the door to salvation becomes free then. 1288
[…]
Further, all those tales which reveal my impartite valor and
which always provide joy (ānanda) to the ears and the mind, 1291

to such tales (kathā) arising in the pure devotees’ midst,
the ones that always listen in rapt attention,
their faith (śraddhā), fondness (rati) and devotion (bhakti), know it for certain,
in the Lord, in little time, arise in a chain. 1292

When devotion comes, disinclination (vairāgya) (for sense-objects) is born in the person.
And when this happens, the jīva obtains liberation in this body itself.'